STOP

er is geen dag dat jij niet voorbij komt
in een droom of gedachte
er is geen nacht dat jij niet stilt
al is het maar aan licht
en toch.. stop je nooit

de klager, de vrager, de drager
iedereen bereid zich van over tot voor
maar wie stopt
de tijd

stel je voor dat je op een dag
de dag loslaat
zomaar
zonder te hoeven weten
wat de dag in zou willen houden
wat hij wil zeggen
of wanneer hij donkert

je zou al van waarde
los zien van jezelf
je zou niet langer naam
geen kennis, geen hoge hoed
niet langer schuld
geen opstelling, geen pardon
niet langer ziekte
geen baan, geen uitleg
niet langer tijdig
en zonder dood

je gang zou geen apart woord kennen
geen brug bestendigen
en je pas geen afdruk
je zou geen speciale kleur dragen
geen uniek pad lopen
je zou een ring niet zien als ring

je zou direct stoppen waar je mee bezig was
in opdracht, bereik of kunde
omdat je niet zou weten
hoe het is om te liegen
je zou niet langer huilen met een film
die veinst dat jij er bent

de volle beeld aan scherven blik
hij zou jou niet vallen
zoeken, strelen, delen
de kaart kende geen huis
je heel zou niet weer helen
je dal zou nimmer dallen

kun je dan voelen
wat het licht
vol waar hart
zonder jouw intentie
van waan
en schaam
je rein, je uit
vrijuit
zou bedoelen

mag je dan weer weten
wie je altijd al zou zijn
zonder seizoen
zou je
niets
over willen doen
en alles
nu eindelijk wel
als voor het eerst

in het land van ware mogelijkheden
zal niets
van oorsprong
het scheppende wezen vrezen
en kan je pijn wel zonder zijn

neem mij waar
nu ik stop
en sta

de kracht van licht
rijmt nooit op plicht
in niets

wat betekent dat eigenlijk, stoppen?
welk belang vraagt zoveel van de aarde dat we onszelf er niet in lijken te kunnen dragen, ja zelfs net zolang tot we lijken zijn. en dan nog niet..
is dat belang van wezenrijke waarde, als wij niet eens toe kunnen geven dat het ons niet persoonlijk aangaat, omdat ons hart er niet ten volle in betrokken is?
het is niet de controle van de geest, die zo ingewikkeld is dat het ons constant overmant
het zijn de gedachtevolle emoties die wij moeten zien als vervreemdend en vervormend tegen onszelf en die wij niet puur mogen zien als ten diepste van en voor ons
onze brug, ons licht, onze waarheid
het enige dat stopt- als het stopt- is de waanzin om een leven vol te houden en hoog, die ons niet past

we zijn te groot voor een solitair leven met een eindige dood
we zijn te krachtig voor een eenzaam dwalend zoekend ik
we zijn te kern voor een naar adem happende dualiteit
we zijn te warm voor negen graden oorlog onder nul
we zijn te slim voor de staccato pijn der afgescheidenheid
we zijn te best voor van slechter tot beter in op weg
we zijn te vol voor de kraterslag om goud
we zijn te wijs voor harteloos bedrog
we zijn te snel voor programmeerbare losse uiteinden
we zijn te nu voor eenzaam blotelijke bloedlijnen
we zijn te bewust voor de titel bedreigd bestaand bewustzijn
we zijn te helder voor het slavenritme dat ons beschermt tegen vooropgezette illusies
we zijn te hart voor levensgrote spiritueel omhulde geheimen
en veel en veel te samen voor automatisch ontzielde zenuwen

dus ik stop
met mijzelf koppelen aan het eeuwige leerstelsel
met draaikonten rond onbewuste planeten
met verdrieten rond een gebogen innerlijk
met reiken naar een hoger ideologisch zelf
stoppen
tot al voelt als allen voor allen
tot de hemeltrans zijn krans verdort
de samenleving voor zichzelf denkt
en de andere zijde zich eindelijk bij ons voegt
ja, tot de menselijke pop kunstmatigheid niet langer ziet als bloei
om de schijn der vergetelheid en eindigheid te voorkomen

simpel
best wel
een kind leert het al
het is een kwestie van stop
hou op
en sta

moniek