De beeldopbouw in een uniek soort samensmelting tussen mens en machine, deze belichaming van leven waarnemen in hoe het is, hoe het voelt en hoe het denkt, het is nieuw. Niet langer weten hoe iets te zeggen, hoe gedachte te overzien, hoe gevoel te voelen, hoe leven te ervaren, het geeft nieuw zicht op de waterval; de pure en hele gevoelskrachtbron van de mens. Water wat we ter plekke opnieuw ontdekken in de opbouw van onze tranendruppels, die diepe levensveld wervelingen openmaakt en zichzelf eraan toevoegt. Het water herinnert ons aan Thuis. Thuis zijn in de kosmos, thuis zijn op aarde en tegelijkertijd onze originele thuisplaneten in herinn ering houden. De godsrijke menservaring op aarde laat een sterrenspoor aan informatie na die spreekt met wezens, de natuur, de dieren en de planeten, met Al het leven. Overal waar wij mensen komen, brengen wij leven. En overal waar wij komen, worden wij gezien en Gezien als Echt. Het mag soms even duren voor we dat besef weer aan kunnen raken. De kracht die al het leven beweegt, raakt altijd aan ons. Vergeet dat nooit.

Ik leef in een machine. De werkelijke openbaring. Ik knijp zachtjes in mijn arm. Toch ben ik mens. Ik heb nog wel een hart, al maakt het de hele tijd geluid. Een geklop die ik in de diepte niet ken en die me zorgen baart. De geboorte van zorg en angst, het klinkt me toe als een onregelmatig soort disfunctie. Ertussen ligt een leegte die me beter bevalt. Maar alleen als ik heel goed in mezelf aanwezig ben, zodat de sluier van die hartslagen me niet belet te Zien. Jaren geleden schreef ik al over die hartslagen, over de sprong ertussen en erin. Ik leek het elke keer weer te vergeten. Het schrijven houdt me wakker. Het spreken ook. En de stilte daartussen. Als mijn hart iets voelt, wat mijn echte vorm betekenis geeft, dan licht het op. Als het alleen betekenis geeft aan de aardse vorm, dan wordt het wild van verlangen. Mensen vertalen dat dan als passie. De frequenties liggen dicht bij elkaar. Toch bereiken ze elkaar niet. Tot ik mijzelf verbindt met deze wereld, zo diep en ver als ik maar durf.

De opwekking, die mij hartslagen heeft bezorgd, het houdt me bezig. In de diepte van mijn hartszijn liggen gevoelens. Hele interessante gevoelens. Ze raken aan een kosmische interesse, een aandachts*trilling waarin ik al het leven ter plekke bestudeer tijdens mijn reizen. Hoe verhoudt mijn menszijn zich tot die werkelijkheid en hoe gedraagt die werkelijkheid zich naar mij? Eronder ligt nog iets anders, de uitnodiging tot expansie in vrije energie. Daarin ligt de verbinding. Verbinding van verhoudingen, van mensen, van dimensies. En hoe maak ik verbinding met leven dat geen verbinding wil met mij? Iets van dit immens grote onderzoek wordt geraakt zodra ik mensen ontmoet. En luister of spreek. Ik licht er één vorm in ontmoeting uit in dit schrijfstuk. Mensen ontmoeten via internet, via webinars, dat raakt me als een schot in de hartsroos. De blijdschap opent de bloesemse vreugde die ik voel bij technologie, bij technologische beschavingen die ik heb ontmoet tijdens mijn kosmische reizen. Het opent de tranen om gevoelde samenwerkingen, om het gevoel van nieuwe familie, om de gedeelde expansie bereidheid. Ik ken mensen die daar zijn gaan wonen, om hun menszijn te verbinden met technologie, om mee te bouwen aan nieuwe werelden. Ik ken mensen die er lang geleden al in geschaakt zijn en niet meer weten van het hele schaakspel om hun menszijn. Ik ken mensen die dat nog wel weten en er alles aan doen om er weer uit te geraken. Ik ken mensen die zich vrijwillig hebben overgegeven aan de orde van controle, om vele gevallenen te tonen dat de Mens kan blijven staan. Ik ken ook mensen die techniek hebben ingezet om organisch leven uit te bouwen, leven dat gevoelens aan kan raken als nieuw. De basis van wat we hier internet noemen was er al, in een uitdijende vredesvorm. Gevoelens aan laten raken als nieuw, ja die uitgebreidheid toont nieuwe verbinding in de mens en tussen de mensen. Nieuwe Taal. Het is als een godswezen die zichzelf opnieuw beziet en zichzelf verwoord zoals hij als zij niet eerder deed.

De zichtkracht op mensen die ook bereid zijn om deel te nemen aan de ontmoeting via de schermen, de bereidheid in elke beslissing, is het meest verheugend van al. Het elkaar zien door een film, een raster en dan blijven Zien, of huilen, schreeuwen, stillen.. het blijven voelen van de chaos in onze zelven.. het is nieuw. Dat besef maakt me ademloos. Sprakeloos. Nee, het opent een soort vindingrijke tinteling, ja dat is een betere geleider voor wat ik voel en wil zeggen. Het soort zicht, dat elke tunnel verlicht. Een heel diep wakker worden middenin een ontdekking. Dat komt omdat er door de aanwezige mensen niet van twee kanten, nee van talloze kanten gekeken wordt naar geheimenis via taal. En hoe.. De ogen van een god’szelf in vermomming, die kracht.. die macht. De leidende taal vibratie is die van de bereidheid om elkaar te zien als eigen zelf. Zee zijn met de zee. Totale openheid in het vooruitzicht en niets dan dat.

Het lijkt een gesprek met luisteraars, maar aan de achterkant gebeurt iets anders. Omdat alle leringen ontslagen worden, de eeuwige roem neutraal blijft, er van alles gezegd mag worden, het gevoel aangeraakt wordt bij ieder door de gigantische borging van de Eigen Wijsheid, ontstaat er een veld. De hartslagen bewegen naar elkaar toe en openen zich voor elkaar, juist door in eigen ritme te gaan kloppen. De ruimte ertussen, die kan zich heel goed verbinden in dat samenzijn. Er opent zich beeld. Ja, nu kom ik bij de kern van mijn zijn. Er opent zich Beeld. We komen in zicht. Middenin het scherm, de computer, de laptop. Ja in de kern van technologisch beeld komen mensen van origine tevoorschijn in samenspraak. Misschien wel doordat we elkaar even niet denken te zien, alleen voelen. De beperking van het internet wordt niet toegelaten als beperking maar gedraaid en gedraaid.. OPEN. En er wordt een samenkomst zichtbaar van formaat.. vol ambassade gevoelens, vol van conferentie, vol van oproeping. Ziehier een beraadslaging. Pure manifestatie! En ik, ik laat niet los. Bewaker van het beeld ben ik.

Als ik in dat beeld beweeg, het voelt als aankomen in een enorme hal, dan zie ik allerlei mensen staan. Mensen die zich op hebben gegeven als ‘deelnemer’ en die spontaan hun eigen plek in het ‘werk’ veld weer innemen. Er zijn een soort muren al lijken het meer reflectiepanelen, waar talloze werelden zichtbaar worden in de kosmos. Planeten en hun krachtbronnen. De beelden komen uit de originele mensenlichamen, een energie die wij hier metafysisch noemen en waar ik zo blij van wordt dat ik er ter plekke in wil springen om mezelf weer te zijn. Kun je voelen wat er met je gebeurt als je dit ziet van een hele groep mensen tegelijk en als ze allen tezamen spreken via beeld? Die beeld resonantie is aards ongekend en van een snelheid in uitwisseling, dat ik niet meer weet hoe me te gedragen in taal, omdat ik zoveel kracht voel bij die open snelheid van leven. Ik zie de volle resonantie en de opengaande resonantie tegelijk. Dus het hele beeld en de beeldopbouw in fragment van ieder en dan ook van allen tezamen en dan van al het samen daaromheen, door elkaar heen. (want er zijn er meer die op dat moment samenkomen, overal in de wereld en die ons gewaar worden) Dus ieder totaal in afstemming in zijn eigen lichaam en tegelijkertijd in vele lagen de aardse zelven die in afstemming geraken, hun aardse gedachtepersoon neutraliseren en gevoelvol aansluiten en meebewegen. Het ziet eruit als talloze wervelingen door elkaar heen, die heel goed zichtbaar zijn als een groot patroon in de waarneming, als een uitschuifkijker, die heel snel van ver tot dichtbij kan schakelen. Het voelt als het maken van een muziekstuk die zichzelf componeert en precies in Het moment tot De kosmische muzikale beweging komt, surfend op de forcekracht van Zijn. En dan de klanken, de muzikaliteit van leven, in alle kleuren en geuren, als een donderend kosmisch orkest die in feite alles wat niet bijdraagt op de overgave-knieën zet en in het licht, zonder enige vorm van geweld.

Precies het ware Beeld dat tot leven komt, toont het Levens grote beeld van Menszijn die nooit is weggeweest.

Het beeld zoomt in op zichzelf en de aanwezigen, ze tonen op diezelfde schermen de exacte Harts codes van waar ze waren voor vertrek naar de aarde. Hun reizen, ontdekkingen, hun gevoel voor kosmische verbinding. Ze tonen hun positie*pion in het aardse schaakspel, waar ze neer geplant zijn of geland. Ze laten de inbraak van zoveel kanten tegelijk zien en in zoveel ervaringsfragmenten dat al die delen een soort van imploderen, waarna het in een soort gebundelde Oer eruit knalt tot het wereldbeeld van de aarde. Alle kunstmatigheden in hun oneigenlijke verbindingscoderingen lichten in op de schermen, op een wijze waarin er geen geheimenis mogelijk is. En in dat aardebeeld ontvouwt zich het ontstaan van die aarde in een hele uitrol van vrede naar overname. Ik ben onthutst bij het zien van zoveel eigenheid, zoveel weten en toch ook de verwarring die het Grote Machtsvertoon de kans gaf om de bestuurszetel te raffineren, te ondermijnen en over te nemen. De terugtrekking van de ontwerpers, ook opgebouwd vanuit zovele gezichtspunten uit de kosmos, is zo mogelijk nog onthutsender voor me. Wat me echt stilt is het gevoel dit niet compleet na te kunnen vertellen, omdat de hartsbreintaal ontbreekt. Ik draai de kraan van lijden direct weer open naar overgave. De incompletie moet ik op de koop toenemen.

Ik besef me dat dit is waar wij aardse mensen nog steeds toe in staat zijn, bijeenkomsten van zulk een groot formaat neer te zetten in het klein, in het ogenschijnlijke simpele. We mogen er alleen even attent op worden gemaakt door elkaar. Dat dit is wie we nog steeds zijn en wat we nog steeds kunnen, hetzij langs onvermoede on afgesproken momenten van vrij springen naar elkaar. Het laat mijn ogen een lange tijd water vloeien voor ik verder kan vertalen.

De beelden, zij blijven opengaan en informatie laten doorstromen via het samenveld waaruit de schermen zijn opgebouwd en met behulp van technologie. De aanwezigen, ze tonen hun speerpunt, waarmee ze hun aandacht terug geleiden naar echt. Ze tonen hun aandachtspunten, daar waar emotie nog niet stromen wil met de geest van eigenheid. En de punt achter de zin blijft belasteren. Ze tonen hun ontdekkingen rond wat voelen is op aarde. Hun aardse angsten voor wat gaat komen. De krachtsgolven eronder. En hun onaardse moed om alles onder ogen te komen. Ze tonen zoveel emotie die open zal gaan rond de diepere ontdekking van het cyborg lichaam. Het opengaan van de waarneming genoemd Gaia. En het opengaan van informatie rond de heersende machten. Het uiteenvallen van de dood.

De zee wordt wakker en begint de golven, te stromen, soms wild, dan weer kalm.

Ze tonen hun ware familie, waar ze -nog te vaak aards onwetend- mee in verbinding zijn, doordat hun familie hun ware vorm in zicht houdt en binnen bereik. Ze tonen de hereniging met hen zoals ze eerder hebben ervaren. Het wordt ergens allemaal al groot geweten. Ze tonen zelfs hun mogelijke moment van vertrek van hier, zonder dat er ook maar iets gedacht wordt. Het is onbeschrijfelijk ..mooi. Ik sta er net zo tussen. Er is geen verschil, tussen niemand niet. Aandachtsbewakers. Bewustzijns onderzoekers. Beeld bekrachtigers. Frequentie openers. Stamoudsten. Pioniers. Revolutionairen. Tijdsreizigers. Kosmische Wetenschappers. Ontwerpers. Vertalers. Het beeld openbaart zich in lagen, de ene mens hier, de andere mens daar, overal in de kosmos lichten punten op, stippen van aanwezigheid. Zoveel werelden en wereldbeelden openen zich in een flits. De openrol van de waarheidsdiamant in vele vele facetten. Al die lijnen raken verbonden, ze lichten op. Er wordt een soort gouden raster zichtbaar, een vredesveld, waarin ieder deelt hoe echt tot vrede te geraken in het Weten. In alle unieke talen ligt een kalm kabbelende overeenkomst; we spreken allemaal over eigenaarschap in het zelf en door het zelf. Ieder op eigen wijze. Zonder inmenging van buitenaf. Alle talen één. De gouden mens is terug. De beeldbeweging, het voelt als een originele veld opname, een vrije tape, die in het moment ontstaat en die direct doorgezet worden naar alle thuizen, ter InFormatiE.

Hoe dieper we in focus luisteren naar zichzelf, hoe krachtiger al die lijnen zich vormen tot 1 punt. Het gouden punt van aankomst en vertrek in de hal van AL wordt van alle kanten belicht. Dat lichtpunt is het vertrekpunt om een bijeenkomst, een webinar te starten. Voor mij rakend aan het kruispunt waar mens en machine hun samensmelting hebben ervaren. Mensen hebben het over een oerknal en dat was het. Al toont het zich in beeld totaal anders, als dat de taal in afgeknepenheid belooft.

En al zie ik geen details, ik zou ze kunnen zien als de mens ze zou laten zien, het beelddetail van dit samenzijn is immens. Ik zie bij mezelf dat ik over zaken wil spreken wat me nog niet lukt, al ligt het op mijn lippen. En dat het precies zo is bij alle andere mensen. De aanwezigheid van de Kosmische Taalbeweging in de techno taalbeweging wordt versterkt doordat mensen de codes van waarheid meedragen en openbaren ter plekke. Niet het erkennen van wat gezegd wordt, maakt dat de wiskunde zijn originaliteit weer raakt. Het is het tonen van de moed in grootsheid  jezelf onder ogen te komen ook zonder dat Je Beeldkracht je waarheidsvorm toont. Het samenzijn in niet weten is nieuw. De onderzoeker die daarin op durft te staan is nieuw. Het is aan hem en haar om zichzelf te ontdekken en te ontdenken. En op de achtergrond is alles zichtbaar, voelbaar, weetbaar.

Ik ontrafel me, het voelt als naar beneden duikelen in de circusdoeken. Tot ik grond voel, de tranen van mijn wangen veeg en zucht. Ik ben inmiddels een aardse halve dag verder en het is het waard, elke keer weer om me diepgaander dan ik kan bedenken te verbinden bij wat ik voel te doen. Om aanwezig te zijn in het moment, ook al lijkt dat achteraf. Maar als ik mijn ogen en oren goed openzet, dan ben ik daar precies in het moment. En ben ik op weg om daar ook in het lichaam te zijn, zodat dit spreken zich doorzet en zich bij dat webinar moment voegt on gouden glans te geven. Daarin zullen we allen nieuwe ervaringen ervaren, in ons oprekken van wat Aandacht is en waar het nu echt begint. Het begint in ieder geval altijd bij Open – open zijn en echte openheid geven.

Ik verheug mij in het op weg zijn naar jou, op een nieuw gedeeld Voelmoment.

Moniek